Twee jaar geleden maakten wij met kinderen en kleinkinderen een reis naar mijn geboorteland. Om mijn wortels te laten zien en ervaren. Het is heel anders geworden zestig jaar later. Eigenlijk niet meer erg herkenbaar voor mij. Het is een droom geworden. Een verzonken wereld, zoals Hella Haasse ergens schrijft.
Vooral de natuur is in mij gegrift. Een eilandje, midden in een meer in de hogere bergen, vond ik spookachtig. Het weer was donker toen, ik was 11 jaar. Met een wat lekke boot voeren wij kinderen er hozend heen, ik vond het een duister avontuur. Onweer dreigde.
Nu ligt het eilandje er vredig bij.
De natuur heeft mij altijd het meest getrokken. Licht en duister. Schaduwvlekken, geuren en geluiden. Geheimzinnig.
Schetsen onderweg, in de Plantentuin van Bogor en onderweg:
Terug in Nederland heb ik geprobeerd tot een keuze te komen. Hoop je de warmte te laten voelen, en het vochtige in de tropen. Diep donker is het in de schaduw. Schetsten voor een schilderij, of zal het een houtsnede worden?
Verzadigde groenen. Fel is het licht, verblindend, als je in de open ruimte komt.
Op de Lentesalon laat ik dit schilderij zien Wat ik probeer te ‘schilderen’ is een mysterieus bos.
Kom naar de Lentesalon, ruim vijftig kunstenaars doen mee. Hier doe je meteen ideeën op voor een bezoek aan de ateliers van mijn collega’s.
